Film Literatura Malarstwo Muzyka

1.MUZYKA

Muzyka japońska odznacza się odrębnością, której korzenie sięgają epoki poprzedzającej rok 600 p.n.e. W muzyce tej ścierają się następujące nurty:

Ponadto wraz z religią buddyjską dotarły do Japonii elementy indyjskie, nie brak też nawiązań do kultury muzycznej Indonezji. Słaba znajomośc muzyki Azji Północnej i Środkowej nie pozwala dziś ściśle przedstawić rozwoju muzyki japońskiej. Przypuszcza się, że niektóre jej cechy wspólne z muzyką chińską niekoniecznie muszą świadczyć o wpływach chińskich. Rdzennie japońskie tradycje pantomimy widoczne w tańcach bugaku (związanych z muzyką dworską gagaku) lub nawet w muzyce dramatycznej no. Wpływy chińskie widoczne są w hymnach Konfucjusza, którym bram schematyzmu metrycznego i formalnego oraz ścisłej deklamacyjności. Związki z kulturą chińską wykazuje także rytualna muzyka japońska oraz skale ritsu i ryo.
Zwykle muzyka japońska dzieli się na 5 dziedzin:

a)muzyka kultowa

Obejmuje ona tańce gigaku w maskach, z akompaniamentem fletu lub oboju i bębna, uprawiane od VII do IX w., które przedostały się z czasem do świątyń buddyjskich. Należy tu także styl wokalnyy soi bara oraz tzw. kagira - tańce (związane z szintoizmem, poprzedzającym buddyzm) z towarzyszeniem pieśni-recytacji i instrumentów, których partie ograniczają się do krótkich kilkudżwiękowych motywów.

b)muzyka dworska gagaku

Realizowana przez zespół złożony z fletów, obojów, organków ustnych, bębnów, gonku, cytr i lutni, niekiedy z udziałem głosu wokalnego i z tańcami.

c)muzyka buddyjska

Rozwijała się intensywnie oi 1200r. (psalmy, recytacje z towarzyszeniem instrumentówi i tańców).

d)muzyka dramatyczne

Rozwijała się ona od XIV w. Jej odmiana (no) obejmuje recytatywy deklamowane na zmianę przez dwóch głównych aktorów i chór. Między partie mówione wplatano śpiewy - hymnyn i utwory chóralne (wszystkie o podobnych rozmiarah). Instrumenty to przede wszystkim różne formy bębnów, drewniana perkusja oraz flety wykonujące tylko kilka zwrotów melodycznych. Muzykę tę - w porównaniu z chińską muzyką dramatyczną - cechuje ograniczenie instrumentarium i partii wokalnej. Treści "libretta" są odmienne - miejsce "czarnych charakterów" opery chińskiej zajmują bohaterowie pozytywni, na ogół wojownicy. Na przełomie XIV i XV w. zaczęła rozwijać sięteoria muzyki (powstał wówczas traktat Zeami). W XVI w. zmienił się styl wykonawczy (szybsze tempo, delikatniejsze brzmienie), zmniejszył się związek z magią i religią, powstał nowy styl teatralny, z którego rozwinął się teatr lalek. Rozkwit teatru lalek przypadł na następne stulecie. W XVIII w. powstał teatr kabuki. Przetrwał on we fragmentach do naszych czasów. W tym samym stuleciu dokonał się podział teatru na tragedię mieszczańską i dramat historyczny.

e)muzyka kameralna

Obejmowała ona lirykę wokalną i grę na instrumentach szarpanych - cytrach zwanych koto, lutniach i szamisenach(instrument gejszy). W XVII w. słynny ociemniały cytarzysta Yamazumi wypracował własny styl i stworzył szkołę gry na koto. Szamiseny towarzyszą między innymi słynnym "utom", tj. krótkim pieśniom o tytułach pochodzących od nazw regionów i miejscowości, w których rozwinęły się szkoły gry na tym instrumencie (np. Kumi-uta, Naga-uta, Hau-uta). W muuzyce ludowej do dziś utrzymują się festiwale, w szczegóności związane ze świętem kwitnącej wiśni. Istotną ich część stanowią przedstawienia i widowiska.

2.Instrumenty

Koto

Instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych. Japoński instrument narodowy o budowie zbliżonej do chińskiego czin. Dzisiaj już rzadko używany, zastąpiony został przez takikoto o podobnej konstrukcji, lecz o większej liczbie strun, należący do najpopularniejszych instrumentów Japonii.

Szamisen

Japoński ludowy instrument muzyczny z grupy chordofonów szrpanych. Składa się z czworokątnego korpusu rezonansowego o lekko wygiętych na zewnątrz bokach, przez który przechodzi na wylot długa cienka szyjka zakończona łopatkową główką z 3 stożkowatymi kołkami. Wierzchnią i spodnią płytę rezonatora stanowi napięta skóra. 3 struny jedwabne szarpie się za pomocą dużego plektronu w kształcie siekierki, wykonanego z kości słoniowej.